Tüm Hastalıklarını Kim İyileştirir, en eski ve en etkili PrePentekostal radikal kutsallık hareketlerinden biri olan Tanrı Kilisesi'nde ilahi şifa ve 19. yüzyıl sağlık reformunun tarihidir. Tanrı'nın Kilisesi, Wesleyan'ın tüm kutsallaştırmasının, havarilerin Yeni Ahit kilisesini yeniden kuran görünür bir azizler birliği yarattığını öğretti. Hareket büyüdükçe ve görünür azizliğin, fiziksel iyileşmenin, mucizevi ilahi şifanın ve sağlık reformunun fiziksel mükemmeliyetçiliğinin sonuçlarını denedikçe, üyelik kanıtı ve bakanlık yetkisinin kanıtından çocuk yetiştirme uygulamalarına ve kabul edilebilir giyim tarzlarına kadar her şeyi şekillendiren Tanrı Kilisesi'nin yaşamının ve teolojisinin ayrılmaz bir parçası haline geldi. Fiziksel şifa, Tanrı'nın bireyleri doğuştan gelen günahın yozlaşmasından temizleyerek evrensel kiliseyi, Mesih'in Bedenini iyileştirdiğini iddia eden hareketler tezahür etti ve somutlaştı. 1902'ye gelindiğinde, Kilise'deki hakim görüş, ilahi şifanın müjdenin temel bir yönü olduğunu, tıbbın kullanımının günah olduğunu ve her papazın şifa armağanlarını sergilemesi gerektiğini söyledi. 20. yüzyılın başlarında Kilise'nin teolojisi ve şifa uygulamaları giderek daha sorunlu hale geldi. İlahi şifanın trajik başarısızlıkları, salgın hastalıklar, tıbbi ilerlemeler, mahkeme duruşmaları, okul çocuklarına zorunlu aşılar ve genel aşağılama, Tanrı'nın Kilisesi ile havarilerin kilisesi arasında basit bir denklemi önlemek için bir araya geldi. 1925'e gelindiğinde Kilise, radikal tıp karşıtı doktrinlerini tersine çevirmişti. Kilise üyeleri, İsa'nın şifa için dualara cevap verdiğini doğrulamaya devam ettiler, ancak artık onun dualara nasıl cevap vereceğini tam olarak bildiklerini iddia etmediler. Bu kesinlik kaybıyla birlikte şifa, kutsallığın kanıtı olarak hizmet etme gücünü ve Tanrı'nın Kilisesi tarihindeki merkezi yerini kaybetti.