Rufus Jones (1863-1948), Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra milyonlarca insanı açlıktan kurtaran Quaker beslenme çabası olan Qukerspeisung'u organize etmeye yardımcı oldu. Almanya'da, 1938'deki Kristallnacht'tan sonra Hitler ile kişisel bir görüşme yapmak için Berlin'e gitmesiyle tanınır. Hizmete adanmış uzun bir yaşamın sonunda, Amerikan Dostluk Hizmetleri Komitesi'ne 1947'de Nobel Barış Ödülü verilmesi büyük ölçüde Jones sayesinde olmuştur. Ancak Jones aynı zamanda teori ve pratiği uyumlaştırmaya çalışan özlü bir Amerikalı akademisyendi. 20. yüzyılın dünya çapındaki yazarlar ve devlet adamlarıyla yakın temas halinde olan önemli bir figürüydü. Modern bir mistik ve aktif bir pasifist olarak ün kazandı ve döneminin ahlaki vicdanı olarak kabul edildi. Araştırmaları eğitim ve pedagoji, felsefi sorular, kilise ve Quaker tarihi ve dönemin siyasi meselelerini kapsıyordu. Jones, adalet, demokrasi ve çocuk yetiştirme gibi konularla ilgilendi. Fikirleri bugün hala canlı ve tartışma yaratmaya devam ediyor. Özellikle seçkin bir kesimin yetiştirilmesinden kaçınarak, bireysel gelişim ve kişilik gelişimine önem veriyordu. Hayatı boyunca on iki akademik unvana layık görüldü, birçok üniversitede ders verdi, sayısız konferans verdi ve radyonun önemini fark edip onu sonuna kadar kullanan ilk ilahiyatçılardan biriydi. Rufus Jones, bugün hâlâ bir kâhin Protestan mistik ve hatta bir Üstat Quaker ve Quaker Devi olarak onurlandırılıyor. Bu onurlara eleştirel bir bakış açısıyla bakmanın da zamanı geldi.